|
|
 วัชระ สัจจะสารสิน หรือชื่อจริง วัชระ เพชรพรหมศร เกิดเมื่อวันที่ 9 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2518 เป็นชาว
อ.ควนเนียง จ.สงขลาเรียนชั้นประถมศึกษาที่โรงเรียนบ้านควนเนียง ชั้นมัธยมที่โรงเรียนมหาวชิราวุธ จ.สงขลา
และศึกษาต่อในระดับปริญญาตรีคณะนิติศาสตร์ ปริญญาโท คณะรัฐศาสตร์ ม.ธรรมศาสตร์ัจจุบันเป็นเจ้าหน้าท
ี่ประจำอยู่ที่ศาลปกครอง
ย้อนไปเล่าถึงชีวิตในวัยเด็กก่อนก้าวสู่เส้นทางถนนนักเขียน วัชระ เป็นคนชอบอ่าน
หนังสือ เริ่มจากอ่านนิทานเด็ก ๆ เช่น สโนไวท์กับคนแคระทั้งเจ็ด, ซินเดอเรลล่า อ่านจนเกลี้ยงห้องสมุด
จากนั้นก็มาเริ่มอ่านวรรณกรรมแปล นวนิยาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่อง “ผีเสื้อและดอกไม้” ของ นิพพาน
เขาชอบมากเพราะบรรยากาศในเรื่องเกิดที่
ภาคใต้ ช่วยเสริมสร้างจินตนาการและแนวคิดเป็นอย่างดีจุด
เริ่มต้นการเขียนหนังสือของวัชระ เกิดขึ้นเมื่อก้าวเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ เริ่มจากการเขียนเรื่องสั้นส่งไปที่
“สยามรัฐสัปดาห์วิจารณ์” และ “สกุลไทย”
เราหลงลืมอะไรบางอย่าง เป็นรวมเรื่องสั้นสิบสองเรื่องที่กล่าวถึงความเปลี่ยนแปลงของสังคมและความเป็นไปของเหตุการณ์บ้านเมือง
ที่ทันสมัยในเชิงให้รายละเอียด นักเขียนเน้นความเปลี่ยนแปลงทางความรู้สึกของผู้คนทั้งในสังคมชนบทและสังคมเมือง ที่ถูกกลายกลืนด้วยความเจริญของสังคมเมืองากความละเมียดละไมไปสู่ความหยาบกระด้างละในที่สุดความรู้สึกแบบ
สังคมเมืองก็ครอบคลุมสภาพจิตใจของชนบทไว้ได้อย่างสิ้นเชิงักเขียนยังเลือกที่จะท้าทายอำนาจรัฐด้วยการตั้งคำถาม
บางประการผ่านตัวละครวิกลจริต นำเสนอภาพเมืองที่สกปรกต็มไปด้วยสารพันปัญหา รวมทั้งมลพิษและอาหารขยะด้วยเรื่อง
เล่าของคนเก็บขยะ กล่าวได้ว่ารวมเรื่องสั้นชุดนี้โดดเด่นด้วยกลวิธีการเล่าเรื่องในแบบเฉพาะตนือตั้งคำถามกับปัญหาในลัก
ษณะที่เป็นปัญญาชนำเสนอสัญญะในเชิงเปรียบเทียบว้นจากการสรุปหรือแนะทางออกด้วยการเปิดปลายให้ผู้อ่านขบคิดต่อ
คำถามเหล่านั้นเอาเองารตั้งชื่อชุดว่าราหลงลืมอะไรบางอย่างป็นการชี้ชวนให้ผู้อ่านฉุกคิดว่าขณะที่เรามองชีวิตไปข้างหน้าละพร้อมจะก้าว
ไปสู่ความเปลี่ยนแปลง
ของสังคมหรือของโลกย่างรวดเร็วนั้น เราหลงลืมอะไรบางอย่างหรือเปล่า เรากำลังละทิ้งความรู้สึกที่ครั้งหนึ่งเคยละเอียดอ่อน แล้วลุ่มหลงไปกับสื่อที่พัฒนาต่อ
เนื่องอย่างไม่หยุดยั้ง เราละทิ้งความฝัน ความปรารถนาและจินตนาการที่คนรุ่นก่อนเคยให้ความสำคัญไปแล้วหรือ นับว่า “เราหลงลืมอะไรบางอย่าง” เป็นเรื่องสั้นชุดหนึ่งที่ท้าทายกับการตั้งคำถามเกี่ยวกับจิตสำนึกของคนในสังคมปัจจุบันได้เป็นอย่างดี
|
