|
|
เรวัตร์ พันธุ์พิพัฒน์ นักเขียนชาวไทย ได้รับรางวัลซีไรต์จากเรื่อง แม่น้ำรำลึก เป็นชาว ตำบลวังลึก อ.สามชุก จังหวัดสุพรรณบุรี เกิดเมื่อวันที่ 9 พฤศจิกายน พ.ศ. 2509 อายุ 38 ปี เรียนจบมัธยม 6 โรงเรียนสามชุกรัตนโภคาราม เริ่มต้นงานเขียน เมื่อพ.ศ. 2528 ไปพร้อมๆกับการผันตัวเองไปเป็นชาวไร่ เคยมีประสบการณ์เข้มข้นจากการ เป็นทหารเกณฑ์ คนงานในโรงงานผลิตรองเท้า คนดูแลสวน ปัจจุบันเขาเดินทางกลับบ้านเกิดที่ท้องทุ่งศรีประจันต์ ทิ้งกายอุทิศใจให้กับผืนแผ่นดิน ดำเนินชีวิตเป็นเกษตรกรธรรมชาติผลงานเขียนรวมบทกวีมีตั้งแต่ปี 2538 ในเรื่อง "บ้านแม่น้ำ",ปี 2545 "ชีวิตสำมะหาอันใด" ซึ่งเคยเข้ารอบ 7 เล่มสุดท้ายรางวัลซีไรท์ในปี 2545 และปี 2546 "นักปั้นน้ำ" และล่าสุดกับ "แม่น้ำรำลึก" "แม่น้ำรำลึก" ของเรวัตร์ พันธุ์พิพัฒน์ คว้ารางวัลรางวัลวรรณกรรมสร้างสรรค์ยอดเยี่ยมแห่งอาเซียนหรือซีไรท์ ประจำปี 2547 "เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์" อดีตกวีซีไรท์ หนึ่งในคณะกรรมการ ตัดสินกล่าวว่า กวีพนธ์นี้มีความงามทั้งด้านวรรณศิลป์และเนื้อหา โครงเรื่องมีเอกภาพ โดดเด่นด้านจินตภาพ เนื้อหาที่เป็นการนำเสนอวัยเยาว์อัน กระจ่างในความทรงจำ อ่านแล้วกินใจ บางบทถึงกับน้ำตาซึม ความงามของหนังสือ เล่มนี้ สรุปได้เป็น 4 ประการหลักคือ
1. เป็นกวีที่มีชั้นเชิงและวรรณศิลป์สูง
2.เป็นกวีที่สามารถสร้างจิตนการให้ผู้อ่านอย่างกว้างไกลและลุ่มลึก
3. มีศิลปะในการนำเสนอแบบเดียวกันกับเรื่องสั้นที่โดดเด่นมาก อีกทั้งยังเป็นกวีที่ไม่จงใจกำหนดความรู้สึกให้แก่ผู้อ่าน 4.มีความเป็นเอกภาพสูง
ผลงานของเรวัตร์แม้จะมีไม่มากเล่ม แต่ถือว่ามีคุณภาพคับแก้ว นับจาก"บ้านแม่น้ำ" ที่เป็นผลงานในรูปแบบของบทกวีที่ได้รวมเล่มในปี พ.ศ.2538จากนั้นก็มีผลงานรวมเล่มซึ่งเป็นบทกวีอีกครั้งโดยใช้ชื่อว่า "พันฝน เพลงน้ำ"ในเวลาต่อมา เขาก็เริ่มเขียนงานในรูปแบบอื่นๆ ด้วย ทำให้มีผลงานรวมเรื่องสั้นขนาดยาวที่ชื่อว่า "ชีวิตสำมะหาอันใด" ซึ่งเป็นผลงานที่ได้เข้ารอบ 7 เล่มสุดท้ายรางวัลซีไรต์ปี พ.ศ.2545และปี พ.ศ.2546 มีผลงานรวมเรื่องสั้นชื่อ"นักปั้นน้ำ" จนมาถึงผลงานที่ชื่อ "แม่น้ำรำลึก" ที่ได้รับรางวัลวรรณกรรมสร้างสรรค์แห่งอาเซียนหรือซีไรต์ ประจำปี พ.ศ.2547 และผลงานล่าสุดในปี พ.ศ.2550 เป็นกวีนิพนธ์ไร้ฉันทลักษณ์เล่มแรกของเขา ที่มีชื่อว่า "นกชีวิต" สำหรับ "แม่น้ำรำลึก" เสมือนบทบันทึกเรื่องราวชีวิตของเรวัตร์ตั้งแต่วัยเด็ก การทำงาน ชีวิตคู่ที่ล้มเหลวบางบทกลอนเขียนถึงลูกสาว แม้งานเขียนของเขาจะดูลึกซื้ง เต็มเปี่ยมไปด้วยรายละเอียดต่างๆ แต่เรวัตร์ก็แจงว่าสิ่งที่เขาเขียนเป็นเพียงสิ่งที่เขาอยากจะพูด อยากจะระบายเท่านั้น
|
